Nauczono mnie, że można użyć sufiksu „-que”, aby połączyć ze sobą wiele słów, podobnie jak wstawienie „et” między nimi.
Czy te dwa są równoważne? Czy jeden z nich miał konotację w klasycznej łacinie (z czasów Cezara), której nie miał drugi?
Komentarze
- Tutaj ' tak myśli Wiktionary .
- zobacz moja odpowiedź
- @AlexB .: Czułem się zmuszony do głosowania na twoje doskonałe referencje. Ale ' dodałem również własną odpowiedź, która moim zdaniem upraszcza pytanie.
- Zwróć uwagę, że w przypadku użycia -que do pokrewnych elementów, powoduje to, że rzeczowniki sąsiadują ze sobą, a nie są oddzielone znakiem et . Uważam, że pisarze łacińscy byli bardziej świadomi kolejności słów i relacji fizycznych niż my w języku angielskim.
- @Mainlinebrat: Witamy na stronie! Twój wkład był bardziej jak komentarz, więc ' przekonwertowałeś go na jeden. Publikuj dalej swoje odpowiedzi i komentarze na stronie!
Odpowiedź
Sposób, w jaki mnie uczono, był taki, generalnie używa się -que:
- Gdy ta lista rzeczy zawiera dwa elementy
- Gdy te dwie rzeczy są logicznie połączone jako dwie rzeczy (rodzic i dziecko , mistrz i uczeń itd.).
Rozważmy więc przykład pierwszej linii z Catullus :
Lugete, o Veneres Cupidinesque
Wenus i Kupidyn mają rodzica-dziecko związku, więc -que ma sens.
Porównaj to z początkowym akapitem De Bellico Gallico :
Gallos ab Aquitanis Garumna flumen, a Belgis Matrona et Sequana dividit.
Marna i Sekwana to tylko dwie z wielu rzek, więc bardziej odpowiednie jest et.
Biorąc to pod uwagę, nie jest to twarda i szybka zasada. Masz na przykład w początkowych rozdziałach Augustyna „s Wyznania :
et quomodo invocabo deum meum, deum et dominum meum (1.2.2)
i
deus es dominusque omnium quae creasti (1.6.9)
Tak więc ten sam autor, używając tych samych słów w odstępie kilku akapitów, używa obu et i -que .
Komentarze
- Ta reguła, jeśli jest prawdziwa, wymaga dużo zastrzeżeń. Nie ' nie ma sensu, na przykład, takich zwrotów jak " Eum occidit seque in desertum retulit. "
- @brianpck – tak jest w przypadku wielu reguł po łacinie: P
- Haha, zdecydowanie. Szczerze mówiąc, myślę, że byłoby hojne nawet nazwij to regułą: szybkie skanowanie Plauta ujawnia takie frazy jak " Confidence garrulique et malevoli sup era lacum ", " cimices pedesque pulicesque ", " eum rem fidemque perdere aiunt ", itd. Tak, to były pierwsze trzy, które znalazłem bez żadnych pominięć 🙂 Może zbieg okoliczności, ale nadal.
Odpowiedź
W kościelnej łacinie „-que” będzie używane w celu uniknięcia zbytniego powtarzania użycia „ et „i do rysowania podobieństw do oryginalnego pierwszego rzeczownika w wypowiedzi, jak to czasem bywa w różnych Litaniae Sanctorum.
Sancti Petri et Pauli, atque Andrea, ora pro nobis.
W tym zdaniu widzimy podobieństwo między Piotrem i Pawłem (apostołami Rzymu), a jednocześnie inne podobieństwo między Piotrem i Andrew (bracia).
Komentarze
- atque to kolejne słowo różniące się od obu et i -que .
Odpowiedź
Zarówno et, jak i -que często tłumaczą „i”. Użycie -que jest bardziej ograniczone (patrz odpowiedź Jamesa), więc et jest bezpieczniejszym wyborem.
Przyrostek -que oznacza tylko „i”, ale et może być również używany jako przysłówek ( „również”, „dodatkowo”). Czasami etiam i etiam są jednakowo ważne. Zasadniczo możesz użyć et, kiedy chcesz coś dodać. Czasami jednak etiam lub quoque są lepsze.
Komentarze
- Jak często et jest używane jako przysłówek zamiast spójnika?
- @EthanBierlein To by było właściwie to bardzo fajne osobne pytanie!
Odpowiedź
Odpowiedź Jamesa Kingsberyego jest dokładnie poprawna. Jeśli dwie rzeczy „należą” do siebie, to -que jest odpowiednie. Jeśli wybierasz się na zakupy, możesz zostać poproszony o odebranie ova butyrumque („jajka i masło”), ale jeśli mówisz o tym, co widziałeś podczas spaceru po okolicy częściej byś mówił o boves et rusticos („krowy i chłopi”).
Odpowiedź
Przyrostek que ma przykład użycia, który ma doniosłe konsekwencje. Filioque został włączony do wiary nicejskiej na Zachodzie gdzieś w średniowieczu. Rezultatem było
„… qui ex Patre Filioque procedat”
Sprawianie, że Duch pochodzi zarówno od ojca, jak i od syna. To jedna z niewielu teologicznych kontrowersji między Kościołem katolickim a Kościołem wschodnim.
Chociaż jest to średniowieczne, a nie klasyczne, pokrewieństwo Ojca i Syna jest podkreślone przez niestosowanie et. Dwie osoby nie mogą być bliżej spokrewnione niż bycie jedną substancją lub bytem.