W starohiszpańskim formularz był Ihesu Xpisto (wymawiane iesu cristo 1 , [je.zuˈkɾis.to]), przepisane na podstawie form liter starożytnej Grecji Ἰησοῦς Χριστός ( Iēsoûs Khristós ).
Zatem w transliteracji z języka greckiego istnieje już apokop (obu wyrazów) końcowych spółgłosek.
Forma łacińska sama, Iēsus jest odrzucana w dopełniacz jako Iēsū .
Istnieje kilka powodów, dla których tak się mogło stać:
- Normalizacja starohiszpańskiego wyrażenia Ihesu Xpisto na hiszpańską ortografię.
- Użycie dopełniacza formy łacińskiej.
- Omdlenie / apokopa, która czasami zdarza się z pierwszym słowem w hiszpańskich wyrazach złożonych, np
- alt
o y bajo> altibajo
- veint
e y uno> veintiuno
- amig
o n ovio> amigovio
- boc
a abajo> bocabajo
1. yesu / iesu / hiesu – y ma niejednoznaczną wartość jako spółgłoska, w zależności od hiszpańskiego dialektu (sheísmo, zheísmo itp.), chociaż wcześniej był używany do transliteracji pół- samogłoska / spółgłoska początkowa i przed e:
Yécora (en euskera Ekora o Iekora y oficialmente Yécora / Iekora )
Czasami tracisz jeden z dźwięków podczas tworzenia nowych słów według kompozycji.
sacacorchos (sacar + corchos)
quitamanchas (quitar + manchas)
buenaventura (buena + aventura)
Prawdopodobnie " S " na końcu " Jezus " był stopniowo zagubiony, aby ułatwić wymowę skomponowanego słowa " Jesuscristo ".
Od " Jesús Cristo (Jezus Mesjasz) " to " Jesuscristo " do Jesucristo.
Komentarze
To kolejny przypadek, w którym język hiszpański zmienia słowa, aby ułatwić wymowę.
Jest wiele przykładów. Nazywamy to ciasto „medialunas” w Argentynie („półksiężyce”) zamiast bardziej odpowiednich „medias lunas”.