F # major kontra Gb major?

Z 12 głównych klawiszy F♯ / G ♭ jest jedynym, który można rozsądnie notowane na dwa sposoby (na przykład C ♭ i C♯ są znacznie bardziej niezręczne niż B i D ♭). W powszechnym użyciu są zarówno F♯, jak i G ♭, ale raczej G ♭. Dlaczego? Jeśli muzyka trzyma się diatonicznej skali durowej (jak w tym utworze w dużej mierze), to obie klawisze są równie skomplikowane, ale muzyka durowa często wprowadza drugorzędne dominanty, takie jak V / ii i V / vi (widziane w mm. 10 i 16) tego utworu), które są napisane naturalnymi w G ♭, ale wymagałyby podwójnego krzyżyka w F♯. Nieco bardziej niezwykłe jest zobaczenie krótkiej mieszanki modalnej, która pojawia się w partyturze jako podwójne równiny. Więc kluczowym wyborem jest podrzucenie, a Dvorak wybrał nieco bardziej znane G ♭.

Jeśli chodzi o wynikowe niedopasowanie z sekcją środkową, pianiści są przyzwyczajeni do dostrzegania zmian tonacji enharmonicznej podczas przechodzenia do moll (np. przesunięcie D ♭ maj-C♯ min w 3. Scherzu Chopina, Fantaisie-Impromptu i Preludium „Kropla deszczu”).

Komentarze

• Przyzwyczajenie pianistów do tego nieco wyprzedza argument: prawdziwym powodem jest to, że przejście do równoległej małoletniej dodaje trzy bemole do podpisu klucza, co oznacza w tym przypadku, że byłyby dwa podwójne mieszkania w podpisie. Powód użycia G ♭-dur jest taki, jak opisujesz (że G ♭-dur jest nieco łatwiejszy do zapisania i odczytania niż F♯-dur), a powodem użycia F♯-moll jest to, że G ♭-moll jest dużo trudniej jest zanotować i odczytać niż f-moll. Powodem, dla którego pianiści są przyzwyczajeni do tych przełączników, jest to, że są one powszechne, a nie odwrotnie.

W przypadku wielu z tych utworów, zwłaszcza starszych, nie jest to decyzja kompozytora jako redaktora, którego zadaniem jest przekształcenie surowego rękopisu w nuty na twoim stojaku (i wszystkich innych).

W tym przypadku G-dur do F♯-moll był prawdopodobnie spowodowany prostotą. G ♭ major ma 6 mieszkań; to całkiem sporo, ale weź pod uwagę, że w przypadku wielu instrumentów łatwiej jest odczytać klawisze płaskie niż ostre (na przykład saksofon altowy jest tak nazwany, ponieważ jego napisane C to w rzeczywistości E ♭. utwór w „tonacji koncertowej” E ♭, partia saksofonu byłaby napisana w C, więc saksofoniści dostają trzy bemole „za darmo” i odczytują utwór w G ♭ jako będący w ich E ♭).

Większość utworów, które przeczytałem w liceum, miała „płaskie” klawisze z tego konkretnego powodu, od F i B ♭-dur do D ♭ i G ♭-dur. Ta preferencja karmi się samą sobą, tak że klawisze z dużą ilością bemoli są bardziej znane większości instrumentalistów niż klawisze z dużą ilością ostrych.

F♯-moll jest odpowiednikiem A-dur (3 krzyżyki). To po prostu jedyny sposób, aby rozsądnie oznaczyć ten ton. Jest to również typowy sygnatura tonacji instrumentów smyczkowych, choć dość rzadka w przypadku instrumentów dętych. To sprawia, że klucz jest wspólny w pełnych ustawieniach orkiestrowych.

Komentarze

• Dziesięć do jednego dokonał tego kompozytor, a nie redaktor.

Nie jestem zaznajomiony z Humoreską Dvoraka, ale zakładając, że chciał paralelnej części moll (tj. G ♭ moll ), to 9-płaska sygnatura z pewnością byłaby niezręczna. F♯-moll jest tu z pewnością uzasadniona.

Kilka lat temu czytałem recenzję IX Symfonii Gustava Mahlera, w której recenzent wspomniał o pierwszej części „… na przemian D-dur / moll. .. „i finał” … D ♭ dur / moll … „, więc” nie widzę nic złego w opisywaniu dzieł w kontekście enharmonicznym, kiedy jest to wygodne. Dla przypomnienia, Mahler używa C-moll w równoległych sekcjach moll w swoim dziewiątym Finale .

Podczas gdy „jesteśmy na temat F♯ / G ♭, i Mahler, zwróćcie uwagę, jak robi tę właśnie modulację w swojej 10. Symfonii. Spójrz tylko na te wszystkie przypadkowe!

(Nieważne, że Mahler punktuje fortissimo orkiestrę tutti wkrótce potem, używając nine z 12 tonów na skali chromatycznej, jednocześnie !): -O

Komentarze

• Jean-F é ry Rebel zrobił prawie tyle samo 170 lat wcześniej, otwierając Les É l é mens z akordem składającym się z siedmiu z dwunastu chromatycznych tonów.

Kilka uwag:

1. Brak głównych lub tonacja molowa, ponieważ jest to gama 7-dźwiękowa z powtórzonym tonikiem, może mieć 9 bemoli (lub krzyżyków). Co najwyżej może mieć 7. Problem z Gb-moll nie polega na liczbie bemoli, ale raczej na tym, że normalne nuty klucza wymagałyby podwójnych bemoli, aby zachować diatonię, co spowodowałoby jeszcze większe zamieszanie, gdyby te podwójne bemolery musiały zostać zmienione. Teoretycznie, klucz Gb-moll byłby powiązany z Bbb Major, który nie istnieje. Teoretycznie nuty w Gb (naturalne) moll byłyby Gb Ab Bbb Cb Db Ebb Fb Gb.

2. Przeczytałem ten artykuł i stwierdziłem, że znacznie łatwiej było zapamiętać kluczową zmianę, kiedy zamiast anulować niektóre ostre, przeszedłem całkowicie od płaskich do ostrych. Jedną z rzeczy związanych z zapisywaniem muzyki jest to, że chcesz, aby wykonawca (zakładając, że jest profesjonalistą) był w stanie uchwycić jak najwięcej informacji podczas pierwszego odtwarzania utworu. Jeśli muszą wrócić i dużo rozszyfrować, trzeba to ułatwić. Jeśli gracz przełącza się z fis-dur na f-moll i ciągle zapomina o nie ostrych dźwiękach w moll, to może notacja musi być Gb-dur na f-moll, ponieważ zmiana tonacji jest znacznie wyraźniejsza.

3. W tym konkretnym utworze kluczowa zmiana następuje nie tylko poprzez zmianę harmonii, ale także zmianę nastroju i stylu. Jest to o wiele wyraźniejsze, gdy przechodzisz z płaskich na ostre, zamiast po prostu utrzymywać ostre narzędzia w miejscu. Oznacza to całkowitą zmianę. Gdyby to była tylko zmiana w harmonii, być może przejście z fis-dur do f-moll byłoby właściwe.

Ogólnie sposób notowania muzyki jest niezwykle ważny dla jasnego i szybkiego komunikowania wykonawcy tego, co dzieje się w muzyce.

Komentarze

• ” Nie istnieje ” jest raczej silniejsza niż powinna. ” Zbyt skomplikowane, aby było praktyczne ” jest raczej do tego podobne. Nie ' nic (poza użytecznością) nie stoi na przeszkodzie, aby ktoś użył podpisu klucza z dwoma podwójnymi spłaszczeniami. Ale tak naprawdę powód jeden jest jedynym powodem. Powody 2 i 3 odnoszą się do każdej zmiany między równoległą wersją durową i mollową, ale nie ' nie widzimy kompozytorów piszących w tonach H-dur i c-moll lub C-dur i h-moll.