Jak rozwinęła się idea homoousion i kiedy używano tego terminu przed Soborem Nicejskim?

Wydaje się, że do tego skłoniła filozofia grecka, która rozpoczęła się około 600 rpne . Jest to najbardziej widoczne w naukach Platona , a konkretnie w jego teorii form u Platona ” s alegoria jaskini.

Szczegóły

W teorii Platona εἶδος (eidos) reprezentuje „widoczną formę „podczas gdy μορφή (morphē) reprezentuje„ kształt ”. Dodatkowo w obrębie filozofii grecko-rzymskiej istniały również φαινόμενα (phainomena), „pozory”, które zostały poddane znaczącej dyskusji filozoficznej.

W alegorii Platona Platon prosi Glaucona o wyobrażenie sobie więźnia loch lub jaskinia. Poza zasięgiem wzroku więźnia jest źródło światła. To źródło światła oświetla obiekt – znowu poza zasięgiem wzroku więźnia. Więzień w jaskini widzi tylko cień rzucany przez obiekt:

Jeśli chodzi o alegorię, εἶδος (eidos) to przedmiot lub wazon, podczas gdy μορφή (morphē) to rzutowany obraz obiektu lub cień wazonu.

Jak zauważa Wikipedia,

Angielskie słowo „forma” może być użyte do przetłumaczenia dwóch różnych pojęć, które dotyczyły Platona – zewnętrznej „formy” lub wyglądu czegoś oraz „Formy” w nowym, technicznym charakterze, że nigdy

… assu ma postać podobną do każdej z rzeczy, które w nią wchodzą; … Ale formy, które w nią wchodzą i wychodzą, są podobieństwem prawdziwych bytów wzorowanych na ich wzorach w cudowny i niewytłumaczalny sposób ….

Widoczne przedmioty, według Platona, nie są rzeczywiste, ale dosłownie naśladują rzeczywiste Formy.

Zatem w odniesieniu do Boga, forma Boga tak jak nam się wydaje (gdzie jesteśmy więźniami w jaskini Platona) to μορφή (morphē). Termin ten potwierdza, że nasza zdolność widzenia Boga jest niedoskonała, a my nie jesteśmy zdolny do prawdziwego ujrzenia Boga w pełni i bezpośrednio. W myśli trynitarnej w niektórych kontekstach wcielenie Jezusa można by pomyśleć jako μορφή (morphē) – jako Jezus, tak właśnie Bóg mógł się nam ukazać.

I odwrotnie, prawdziwą formę Boga można by pomyśleć jako εἶδος (eidos). Zawiera koncepcję prawdziwej i aktualnej formy Boga, na którą brakuje nam zdolności i perspektywy, by właściwie spojrzeć z powodu naszych ludzkich ograniczeń.

Biblijne księgi Jana i Filipian wydają się odnosić do tego, podobnie jak wiele innych fragmenty, jestem pewien:

kto, chociaż był w formularzu [ morphe ] Boga, nie uważał równości z Bogiem za rzecz do uchwycenia ( Filipian 2: 6 ESV ).

A Ojciec, który mnie posłał, sam dał o mnie świadectwo. Jego głos, którego nigdy nie słyszałeś, jego forma [eidos], którego nigdy nie widziałeś, ( Jan 5:37 ESV )

Podobnie, Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy można by uważać za φαινόμενα (phainomena) Boga.

Jak więc przejść od formy do istoty?

Oczywistym problemem dla filozofa jest to, że jeśli Jezus jest tylko forma ( morphē ) Boga, to nie jest on prawdziwym Bogiem. Jeśli Jezus jest form ( morphē ), to nie jest εἶδος (eidos). Jeśli duch święty jest φαινόμενα (phainomena), to nie jest on εἶδος (eidos).

To stanowi problem dla trynitarnych z Pisma Świętego, ponieważ Jezus twierdzi, że jest Bogiem.

Można to łatwo naprawić, pytając „cóż, a jeśli Jezus, Duch Święty i Bóg są różnymi postaciami, ale wszystkie mają tę samą substancję?” A co, jeśli Jezus jest inny form ( morphē ) Boga, ale czy ὁμοούσιος (Homooúsios) jest Bogiem?

Vs-à- vis gnostycyzm

Chociaż Arystoteles był znany z używania terminu οὐσία do opisania swojej filozoficznej koncepcji substancji podstawowych , termin ὁμοούσιος (Homooúsios) jest użyty po raz pierwszy przez gnostyków do opisania ich doktryny emanacji , koncepcji, która wspierała ten pomysł eonów – panenteistyczny pogląd, że wszyscy czcimy tego samego Boga, oznacza, że pojawia się w różnych formach (ale ci bogowie są również ὁμοούσιος [Homooúsios] lub mają tę samą substancję co Bóg). W przeciwieństwie do tego Sabellianizm uważał, że Bóg jest pojedynczy, a nie trójjedny, podczas gdy gnostycyzm nauczał, że bóg jest polyune. Według Sabellianizmu Bóg jest tylko jedną niepodzielną istotą i nic nie może być z tej samej substancji co Bóg – może przyjąć inną rolę lub sposób tylko wtedy, gdy działa jako Duch Święty lub jako Jezus.

Wniosek

Na podstawie tego kontekstu możemy łatwo zobaczyć, jak doszliśmy do kontrowersji ariańskich po tym, jak ten problem został podniesione i podane do publicznej wiadomości przez gnostyków i filozofów. Mając takie tło, jasne jest, że kiedy język teorii form Platona jest używany do opisania Jezusa jako postaci Boga, prowadzi to do idei, że Jezus nie jest Bogiem, ale jest jedynie cieniem lub projekcją Boga, a nie samego Boga. Dlatego Trynitarze musieli sformułować język i koncepcję οὐσία, aby wyjaśnić, w jaki sposób Jezus może być zarówno formą Boga i BYĆ Bogiem.

Komentarze

• Zobacz także: christianity.stackexchange.com/a/50588/14525
• Dziękuję za odpowiedź James. (+1) zdecydowanie. Nie ' wiem, że jaskinia Platona ' była istotna. Ale czy możesz wyjaśnić, co mają z tym wspólnego gnostycy? Myślałem, że gnostycy to grupy heretyckie, więc jaki jest ich związek z trynitarian? Trzy różne formy jednego boga, które brzmią dokładnie jak sabellianizm.
• @anonymouswho I ha zaktualizowaliśmy tę odpowiedź, aby bardziej bezpośrednio odpowiedzieć na twoje pytanie dotyczące gnostycyzmu i sabellianizmu. Zauważ, że ta odpowiedź pochodzi w dużej mierze z tutaj
• Wygląda świetnie, James. Dziękuję Ci. Odpowiedź przyjęta i nagroda należy do Ciebie!

Podstawą wyrażenia ὁμοούσιον („jedna substancja”) jest słowo οὐσία („substancja”). Innym kluczowym słowem w Credo Nicejskim jest „hipostaza”, o której mowa w anatematach razem z „substancją”:

Ale jeśli chodzi o tych, którzy mówią: Było, kiedy go nie było,
i, zanim się urodził, nie było go,
i że powstał z niczego,
lub który twierdzi, że Syn Boży ma inną hipostazę [ὑπόστασις ]
lub substancja [οὐσία],
lub stworzona,
albo podlega zmianom lub zmianom
– to te, które Kościół katolicki i apostolski anatematuje.

W Nowym Testamencie substancja / οὐσία jest tłumaczona jako„ dobra ”(Łk 15:12) lub„ substancja ”(Łk 15:13) w Wersji Króla Jakuba i we współczesnych wersjach jako „własność” (RSV, ESV), „majątek” (NASB, NIV) i „bogactwo” (NIV). Hypostasis / ὑπόστασις w KJV jest określane jako „zaufanie” (2 Koryntian 9: 4, 11:17 i Hebrajczyków 3:14), (myląco) „substancja” (Hebrajczyków 11: 1) i „[jego] osoby” (List do Hebrajczyków 1: 3). We współczesnych wersjach słowo to oznacza również „pewność / zaufanie” (RSV, ESV, NASB, NIV), „przekonanie” (RSV, NIV), „zapewnienie” (ESV, NASB), a także „o [jego] naturze” (RSV, ESV, NASB) i „of [jego] istoty” (NIV).

Te dwa słowa mają jednak bardzo szczególne znaczenie teologiczne w kontekście Credo Nicejsko, gdzie zostały użyte nie tylko do zwalczania herezji ariańskiej, ale także do wyjaśnienia samej natury Trójcy.Michael Pomazansky próbuje wyjaśnić rozwój obu terminów w kontekście nicejskim w następujący sposób:

We wczesnych czasach chrześcijańskich, aż do wiary Kościoła w Jedność Istoty a równość Osób Trójcy Świętej została precyzyjnie sformułowana w ściśle określonej terminologii, zdarzało się, że nawet ci pisarze kościelni, którzy starali się być zgodni z powszechną świadomością Kościoła i nie mieli zamiaru naruszać jej żadną osobistą własne poglądy, czasem wraz z jasnymi myślami prawosławnymi, używały wyrażeń dotyczących Boskości Osób Trójcy Świętej, które nie były do końca precyzyjne i nie potwierdzały jasno równości Osób.

w przeważającej części można wytłumaczyć faktem, że w jednym i tym samym terminie niektórzy pasterze Kościoła umieścili jedno znaczenie, a inni inne. Pojęcie „esencja” zostało w języku greckim wyrażone słowem ousia , a słowo to było ogólnie rozumiane przez wszystkich w ten sam sposób. Używając słowa ousia , Ojcowie Święci odnieśli je do pojęcia „Osoby”. Ale niejasność została wprowadzona przez użycie innego słowa „hipostaza”. Niektórzy określali tym terminem „Osoby” Trójcy Świętej, a inni „Esencję”. Ta okoliczność utrudniała wzajemne zrozumienie. Wreszcie, idąc za autorytatywnym przykładem św. Bazylego Wielkiego, przyjęto rozumienie przez słowo Hipostaza Osobowych atrybutów Trójjedynej Boskości.

Prawosławna teologia dogmatyczna , s. 94-95

Komentarze

• Dziękuję Dialogist. To świetna odpowiedź, z wyjątkiem tego, że ' szukam tylko zastosowań terminu ὁμοούσιον, a nie słów z nim związanych. Samo słowo nie jest w NT (ale to ' jest w porządku, ponieważ ani trójca, ani wieczne spłodzenie, ani wcielenie, ani Bóg Syn, ani współistotny, itp.), I ' Zastanawiam się, jak ten termin został zaakceptowany jako doktryna chrześcijańska.
• Myślę, że głównym słowem jest ' jest tu ważne, ale dzięki. To właśnie ma nowe znaczenie.