Właśnie zaczynam zaglądać do Haskella. Napisałem naiwną implementację Fibonacciego, a także napisałem bardziej zaawansowaną taki, który wykorzystuje rekurencję wywołań ogonowych dla wydajności.
module Fibonacci where import System.Environment fibonacci :: Integer -> Integer fibonacci 0 = 0 fibonacci 1 = 1 fibonacci n | n < 0 = error "Cannot find a negative fibonacci number" | otherwise = fibonacci (n - 1) + fibonacci (n - 2) fibonacci" :: Integer -> Integer fibonacci" n | n < 0 = error "Cannot find a negative fibonacci number" | otherwise = fibHelper n 0 1 where fibHelper :: Integer -> Integer -> Integer -> Integer fibHelper n a b | n == 0 = a | otherwise = fibHelper (n - 1) b (a + b) firstNumberFrom :: [String] -> Integer firstNumberFrom [] = 10 firstNumberFrom args = read $ args !! 0 main = do args <- getArgs let num = firstNumberFrom args in putStrLn $ show (fibonacci" num) Byłbym wdzięczny za wszelkie recenzje dotyczące poprawności i idiomatycznego użycia.
Komentarze
- Jaki jest cel wdrożenia naiwnej funkcji Fibonacciego? Czy znasz jego ograniczenia? Czy znasz bardziej wydajne algorytmy Fibonacciego?
- Wiki Haskell zawiera artykuł z wieloma różnymi implementacjami Fibonacciego: wiki.haskell.org/The_Fibonacci_sequence
Odpowiedź
Wiele podejść w main i firstNumberFrom można ujednolicić:
main = print . fibonacci" . maybe 10 read . listToMaybe =<< getArgs Jawna rekursja w fibbonacci" jest przechwytywany przez iterate:
fibbonacci" n = fst $ iterate (\(a,b) -> (b, a+b)) (0,1) !! n