Spaans
Preterite van ser :
Ik was, je was, was, we waren, je was, waren
Verleden van ir :
Ik ging, jij ging, ging, we gingen, jij ging, ging
Hoe zijn de werkwoorden” ser “en” ir “geëvolueerd om dezelfde vervoeging te hebben in de verleden tijd (en ook in de onvolmaakte en toekomstige conjunctief)? En waarom beginnen de formulieren uit het verleden met “fu-“?
Engels
Preterite of ser :
Ik was, je was, was, we waren, je was, waren
Preterite van go :
Ik was, je was, was, we waren, je was, waren
Hoe evolueerden de werkwoorden ser en ir om dezelfde vervoeging te hebben in de preteriet (en ook in de onvolmaakte en toekomstige aanvoegende wijs)? En waarom beginnen hun preterite-vormen met fu- ?
Opmerkingen
- I ' m niet zeker of dit in een voorbeeld van " suppletie " of een voorbeeld van het tegenovergestelde van suppletion \ -: There ' s waarschijnlijk een goede vraag voor de taalkundige site erin!
- Ik bewerk deze vraag zodat deze volledig in het Engels is, in plaats van een mix van Spaans en Engels. Als je denkt dat er een uitzondering gemaakt moet worden voor deze vraag, neem dan een kijkje in de meta-discussie hierover (en soortgelijke berichten): meta.spanish.stackexchange.com/q/86 / 12
- Portugees volgt hetzelfde patroon
Antwoord
Spaans
Ik heb het als volgt uitgelegd:
De verleden tijd van “ser” komt uit de Latijnse versie van esse , die de stam “I went” gebruikt.
Het verhaal gaat dat “ir” onregelmatig is in de zin dat het is samengesteld uit meerdere werkwoorden, en daarom zijn verleden tijd uit het Latijn “ esse “.
- Heden, verleden, aanvoegende wijs van Latijn vadere .
- De Latijnse infinitief ire .
- De voorwaardelijke en toekomstige komen uit de infinitief.
Engels
Ik heb het op deze manier uitgelegd horen krijgen:
De preterite van ser is van de Latijnse versie van esse , die de “I was” root gebruikt
Het verhaal gaat dat ir is onregelmatig in de zin dat het is samengesteld uit meerdere werkwoorden, en daarom ontleent het zijn preteritumvorm aan het Latijnse esse .
- Present, preteritum, aanvoegende wijs uit het Latijn vadere .
- Infinitief uit het Latijn ire .
- Voorwaardelijk en toekomstig zijn van infinitief.
Reacties
- Ah ja, de samenstelling van go van meerdere werkwoorden is zeker een geval van suppletie . Het gebruik van sommige vormen in meerdere werkwoorden is iets waar ik ' niet zeker van ben ' een term voor.
- Ik denk dat de tweede link (vadere) verkeerd is – ik krijg de vervoegingstabel van het werkwoord videre (om te zien).
-
The preterite of ser is from the latin version of esse, which uses the 'fui' rootJe herneemt gewoon de vooronderstelling uit de vraag. - Hoewel het allemaal waar is, is het geen antwoord op de oorspronkelijke vraag. Het is precies hetzelfde gezegd in verschillende bewoordingen.
- Komt het preterite van ir uit het Latijn vadere ? Het leest ging in plaats van iets dat lijkt op vasi (Latijnse actieve indicatieve tegenwoordige perfectie).
Antwoord
Zowel ser als ir zijn suppletieve werkwoorden, wat betekent dat hun vervoegingen het resultaat zijn van meerdere werkwoorden die in het verleden zijn samengevoegd , sommige vervoegingen ontleend aan het ene hoofdwerkwoord en sommige uit het andere. Het is zo dat een van de basiswerkwoorden door beide werd gedeeld: Latin esse , waarvan sommige vervoegingen fu- begonnen.Merk op dat esse zelf werd gevormd door aanvulling van twee pre-Latijnse werkwoorden, zie de volgende tabel:
Nu, de vraag waarom ir aangevuld met esse (" ") is een semantische, en niet rigoureus kan men zich voorstellen hoe " ik [daar] was ", " Ik kan [aanwezig zijn] " etc ( esse ) zou hetzelfde kunnen gaan betekenen als " Ik ging [daar] ", " Ik kan [daar] gaan " etc ( ire ):
voor ire + esse : als je ergens bent, volgt daaruit dat je daar ging. U kunt bijvoorbeeld zeggen “Ik ben nog nooit in Barcelona geweest” in plaats van “Ik ben nog nooit naar Barcelona geweest”.