Waarom eindigt Himura altijd bijna elke zin met gozaru in deze show? Is dit normaal voor mensen in die periode?
Opmerkingen
- Ik weet dat deze vraag waarschijnlijk meer op Japanese.SE thuishoort, maar we moeten beslissen als dit type vraag on-topic is.
- Niet alleen deze show, maar vele andere … De meid uit Shana eindigt bijvoorbeeld bijna elke zin met " de-arimasu ". Hoewel de reden in dat geval duidelijker is.
- @KenLi Niemand anders deed het, dus ik heb een metavraag gemaakt voor deze vraag: meta.anime.stackexchange .com / vragen / 69 / …
- @Ken Li, Dit is hier on-topic omdat het antwoord meer over Kenshin gaat ' s persoonlijkheid in tegenstelling tot die van alle andere personages, dan gaat het om de betekenis van 「で ご ざ る」 en het algemene gebruik ervan in andere manga / anime / tv-dramas.
Answer
~ ご ざ る is algemeen bekend als een meer beleefde manier om een zin te beëindigen, maar het is ook gebruikelijk in historische dramas omdat het een beetje archaïsch klinkt. ANN heeft hierover een vermelding in hun lexicon hier . Een meer gedetailleerde analyse van Kenshins spraakpatronen is te vinden hier .
EDIT: in de chat werd erop gewezen dat er een nauw verwante vraag is met een heel goed antwoord op de
Japanse Stack Exchange .
Antwoord
Waarom doet Himura altijd bijna elke zin beëindigen met gozaru in deze show?
Om zijn zelfvernedering uit te drukken, bescheidenheid, en dienende houding. Dit is de persona die hij in het Meiji-tijdperk adopteerde als een rurouni (zwervende samoerai).
Kenshin “s gebruik van dit spraakpatroon is niet met de bedoeling de serie als historische fictie te markeren . Dit blijkt uit het feit dat geen van de andere tekens in de serie spreekt zo.
Verder Kenshin gebruikte geen 「で ご ざ る」 ( de gozaru ) toen hij jonger was (vóór zijn rurouni levensfase), en wanneer hij in de hitokiri battousai -modus binnen de eigenlijke reeks springt (wanneer zijn ogen geel zijn), hij gebruikt deze copula-werkwoordvorm niet omdat, in de battousai -modus, hij heeft geen zachtmoedige persoonlijkheid.
Het grote verschil tussen zijn spraakpatronen en die van anderen benadrukt Kenshins persoonlijke, opzettelijke keuze om dit te gebruiken stijl van spreken . In plaats van de mangaka , Nobuhiro Watsuki, met de bedoeling dat deze formulering representatief is voor het tijdperk, benadrukt het de nu bescheiden persoonlijkheid van Kenshin en dat hij een beetje verschilt van de nieuwe normen van zijn tijdsperiode (in op dezelfde manier waarop hij volhardt in het dragen van een zwaard en schede, nog steeds hakama draagt in plaats van een broek, enz.).
“ De gozaru ” is een deel van de reactie van Kenshin op het besef dat hij zich tijdens de Bakumatsu-periode zeer vergiste in zijn eerdere acties en veroordelingen. In combinatie gebruikt hij ook 「拙 者」 ( sessha ), wat een 謙 譲 語 ( kenjougo = nederige taal) is. Kenjougo is een verlaging van de spreker in vergelijking met de persoon / personen waarmee wordt gesproken. Zoals te zien is in thejapanesepage.com “s artikel over keigo (beleefde spraak), kenjougo is (naar deze dag) werkzaam in
verwijzend naar zichzelf of iemands familieleden en (gewoonlijk) aan het woord aan iemand hoger in sociale rang, positie of een ander criterium voor het bepalen van de status. Maar zelfs sommige mensen met hoge posities kunnen ervoor kiezen om de bescheiden vorm te gebruiken met degenen onder hem / haar.
Zoals Kenneth Hanson uitlegt
Een copula is een woord dat “zijn” betekent, en wordt gebruikt om een zin voor te schrijven. De copula heeft drie basisvormen in standaardtaal: de gewone vorm だ (da) in informele spraak, de beleefde vorm で す ( desu) in formele spraak, en で ご ざ い ま す (de gozaimasu) in eretitel. In het geval van de laatste vorm wordt hetzelfde woord gebruikt voor zowel respectvolle als nederige spraak; in tegenstelling tot andere componenten van keigo, is de gozaimasu neutraal voor wie het onderwerp is.In werkelijkheid zijn de zaken iets gecompliceerder dan dit. de gozaru is de eretitel van de aru , maar met keigo wordt de beleefde vorm van een eretitel bijna altijd gebruikt, dus we krijgen de gozaimasu.
Is dit normaal voor mensen in die periode?
No. Het was niet gebruikelijk dat mensen 「で ご ざ る」 gebruikten in deze periode . Rurouni Kenshin vindt plaats vanaf 1878 (jaar 11 van het Meiji-tijdperk) en het epiloog eindigt in de lente van 1885 (Meiji Era jaar 18 ). Het zijverhaal Yahiko no Sakabatou speelt zich vijf jaar na de Grote Brand van Kyoto af.
Zoals Boaz Yaniv uitlegt op de Japanse taal SE ,
de stereotiepe samoerai-spraak in Jidaigeki is eigenlijk gebaseerd over het Edo-dialect van de late Edo-periode . Veel van de maniertjes die u in deze toespraak zou vinden, vertegenwoordigen niet specifiek Samurai, maar eerder een typische inwoner van Edo in die specifieke tijd.
De Edo-tijdperk duurde van 1603 tot 1868 ; Japan was met geweld geopend voor de buitenwereld door Commodore Matthew C. Perrys zwarte schepen terug in 1853 (15 jaar voordat Edo officieel eindigde ). De Conventie van Kanagawa werd met Perry ondertekend in 1854 , met nog drie internationale verdragen van vriendschap en handel die volgden in 1858 ( het shogunaat werd met succes ontbonden in 1867, de Boshin-burgeroorlog woedde meer dan een jaar toen loyalisten probeerden het shogunaat weer aan de macht te brengen, en de Republiek Ezo, een afscheidingsstaat in wat nu de prefectuur Hokkaido is, bleef de helft van 1869 drijven voordat ze cru vergoten door de Japanse keizerlijke troepen).
In tegenstelling tot spraakpatronen van de late Edo-periode, is Meiji de periode waarin de eerste generatie jonge mannen van Japan naar de universiteit ging, Engels leerde, leerde eten met vork en lepel , en ging studeren in het buitenland. Japan wilde zichzelf graag voorstellen als snel moderniserend om niet te worden gekoloniseerd door andere naties (ongeveer toen Perry Japan opende voor het Westen, het Britse Rijk nam de controle over India; Amerika annexeerde Alaska en Hawaii; en de Conferentie van Berlijn van 1884 zette de strijd om Afrika in gang. De historische figuur Nitobe Inazo legde uit dat de Union Jack stevig in India was geplant en ging oostwaarts naar Singapore, Hong-Kong, en er was enige kans dat het naar China marcheerde. Waarom ook niet naar Japan? De Franse driekleur zweefde ook boven Cambodja, Annam en Tonkin, en niemand wist hoe ver naar het noorden of naar het oosten zou het vliegen. Meer alarmerend dan deze, daalde de Moskovietenmacht, als een enorme lawine, gestaag naar het zuiden neer vanaf zijn Siberische steppen en verpletterde alles wat onderweg was. “Inazo Nitobe,” Lectures on Japan: The Manchurian Question and Sino- Japanese Relations, ”in Lectures on Japan: An Overzicht van de ontwikkeling van het Japanse volk en hun cultuur , pp. 227-29).