Wiązania wodorowe w stałym HF można najlepiej przedstawić jako:
Prawidłowa odpowiedź to (c) , ale nie rozumiem, dlaczego tak jest. Czy siła wiązania wodorowego zależy od $ \ ce {FH \ bond {…} F} $ lub $ \ ce {HF \ bond {…} H} $ kąty wiązania?
Komentarze
- Oczywiście to zależy. To ' jest jednym z najważniejsze rzeczy o wiązaniach wodorowych.
Odpowiedź
At Wikipedia znajdziesz tę strukturę (sporządzoną przez Benjah-bmm27 na Wikimedia Commons ):
Tak więc odpowiedź (c) jest poprawna. Yomen Atassi słusznie stwierdził, że w takim wiązaniu wodorowym dwaj partnerzy elektroujemni i wodór preferują układ liniowy, ponieważ maksymalizuje to zachodzenie orbitalne wiązania wodorowego. Że konfiguracja (c) jest lepsza niż (a) można zasadniczo wyjaśnić za pomocą teorii VSEPR: jon fluorkowy w HF jest otoczony przez 3 pary elektronów i 1 wiązanie H – F: te 4 „ligandy” powinny być z grubsza ułożone tetraedrycznie – w przybliżeniu, niezupełnie, ponieważ pary elektronów potrzebują więcej miejsca niż elektrony wiążące – wokół atomu F, a to prowadzi do łańcuchów zygzakowatych z odpowiedzi (c) .
Odpowiedź
Ogólnie wiązania wodorowe $ \ ce {AH \ bond {…} B} $ można przyjąć jako w przybliżeniu liniowy .
W rzeczywistości najwyższą energię wiązania dla wiązania wodorowego uzyskuje się, gdy dwa atomy elektroujemne (tutaj fluor) są w przybliżeniu zgodne z elektrododatnim atomem wodoru pomiędzy ( $ \ ce {O \ bond {…} HO} $ w wodzie, $ \ ce {F \ bond {.. .} HF} $ fluorowodoru). Odchylenia od liniowości szybko zmniejszą energię wiązania. Wynika z tego, że „najlepsze” wiązanie wodorowe jest „bliskie” liniowemu.