Drie vormen van een Latijns werkwoord?

In feite hebben Latijnse woordenboeken de neiging om vier vormen van een Latijns werkwoord op te sommen. Deze vormen staan bekend als “hoofdonderdelen”. De “officiële” lijst voor uw voorbeeld bestaat dus uit vier hoofdonderdelen:

sedeō, sedēre, sēdī, sessum [of “sessus”, afhankelijk van welke traditie die je volgt].

Het eerste woord betekent “ik zit”, de tweede “zitten”, “de derde” ik zat “en de vierde – nou, de vierde is een beetje ingewikkeld in het geval van dit werkwoord, dus laten we het voorlopig met rust laten, maar het wordt in een paar verschillende constructies gebruikt.

De gemakkelijkste manier om uit te leggen waarom woordenboeken deze vier delen vermelden, is om naar Engelse werkwoorden te kijken. De meeste Engelse werkwoorden zijn regelmatig: als de tegenwoordige tijd “lopen” is, dan is de verleden tijd “gelopen” en is de verleden tijd “had gelopen”. Hetzelfde met “regen, geregend, had geregend.” Makkelijk toch?

Nou, niet helemaal. Als dit de enige regel was die u kende over Engelse werkwoorden, wat zou er dan gebeuren als u het werkwoord “eten” zou zien? Je “zou denken dat de verleden tijd was” opgegeten “en dat de verleden tijd was” had gegeten “. Of je” zou komen met “rennen, rennen, rennen”.

Nu, in Engels dit gebeurt meestal alleen met onregelmatige werkwoorden, maar in het Latijn werkt het met de meeste werkwoorden. Dus voor een bepaald werkwoord is er geen manier om te weten wat de verleden tijden zijn, behalve om ze te leren, net zoals je moet leren “eten, eten, eten”.

Hier zijn enkele andere werkwoorden die de tegenwoordige tijd waarvan lijkt te lijken op sedeō :

habeō, habēre, habuī, habitus
ineō, inīre, inīvī, initus
gaudeō, gaudēre, gavīsus sum, –
videō, vidēre, vīdī, vīsus

Dus het derde woord in het woordenboek invoer laat je weten of de verleden tijd van het werkwoord sedeō seduī, sedīvī, sevīsus som, of sēdī is.

Er zijn vuistregels: er zijn bijvoorbeeld veel werkwoorden die eruit zien als habeō, habēre, habuī, habitus , dus als je het niet weet, “is geen slechte gok. En werkwoorden die beginnen met amō, amāre eindigen bijna altijd met amāvī, amātus . Maar er zijn uitzonderingen! Dus de woordenboeken spelen het op veilig en geven u alle vier de delen voor elk werkwoord.

Opmerkingen

• Goed antwoord! We lijken de gewoonte te ontwikkelen om tegelijkertijd te antwoorden …
• Grote geesten denken hetzelfde. En dat geldt ook voor die van ons! (Ba DUM bum.)
• Dus als Engelse woordenboeken werkwoorden op deze manier opsommen, zouden we ' items als de volgende zien? " eten, eten, eten: om te consumeren. "
• en.wikipedia.org/wiki/Principal_parts
• @LukeSheppard Ik weet niet ' welke woordenboeken je ' opnieuw gebruiken, maar degene die ik in Kindle heb, doet iets soortgelijks en legt de onregelmatigheden uit, bijv. " car.ry v. ( -ries , -ried ) " of " koop v. ( koopt , buy.ing ; verleden en verleden deel. gekocht ). Ik ' heb vergelijkbare benaderingen gezien in veel verschillende Engelse (en anderszins) woordenboeken.

Als je een nieuw werkwoord wilt vervoegen, is één vorm niet genoeg. Als je die drie en het vervoegingsnummer hebt (sommige woordenboeken geven de huidige infinitief in plaats van het nummer), kun je elke vorm van het werkwoord achterhalen.

Het werkwoord dat je noemt, heeft drie stammen (of hoofddelen ): sed- , s ē d- en sess- , zoals je kunt lezen van die drie vormen. Alle andere vormen worden gevormd door uiteinden aan deze stengels te bevestigen. Veel Latijnse werkwoorden zijn onregelmatig in die zin dat het bijna onmogelijk is om met grote zekerheid de juiste stammen te raden. De uitgangen zelf zijn zelden onregelmatig. Afgezien van de meest onregelmatige werkwoorden (zoals esse ), zijn die stengels voldoende en noodzakelijk om alle vormen te vinden.

In wezen gebeurt hetzelfde met zelfstandige naamwoorden. Eén vorm is niet genoeg, maar als u enkelvoud nominatief en genitief en het geslacht van het woord krijgt, kunt u alle andere vormen vinden.